ΟΜΟΛΟΓΩ

«ΟΜΟΛΟΓΩ»
Νιώθω πολύ περίεργα απόψε. Έχω ένα βάρος στο στήθος μου κι ένα φούσκωμα στο στομάχι μου, που μ’ έχει τρελάνει. Και το μυαλό μου; Γεμάτο σκέψεις. Σκέψεις βασανιστικές. Θες τα λόγια του υπουργού οικονομικών; Θες το βλέμμα κι η απραξία της υπουργού μας; Κάνω ζάπινγκ στα κανάλια κι όλοι μου λένε «εσύ φταις». Πρέπει να βγω να το φωνάξω. Πρέπει να βγω να πω την αλήθεια και να λυτρωθώ.
Ε λοιπόν ναι! Το Ομολογώ. Είμαι ένας υψηλόμισθος εκπαιδευτικός. Παίρνω 1200 ευρώ το μήνα μετά από δέκα χρόνια υπηρεσίας. Γι’ αυτό εξάλλου κόπιασαν κι έκαναν θυσίες οι δικοί μου, ώστε να σπουδάσω και σήμερα να έχω τη δυνατότητα μόνο με το μισθό μου να αγοράσω, όχι μόνο ένα κομμάτι γης στην όμορφη Χαλκιδική αλλά όλη τη Μονή Βατοπεδίου μαζί με τους καλόγερους. Αισθάνομαι το φούσκωμα να φεύγει από το στομάχι μου.
Είμαι επίσης ένας προνομιούχος δημόσιος υπάλληλος, που εργάζεται στις καλύτερες συνθήκες των πολυτελέστατων σχολικών κτηρίων του δημοσίου, κατασκευής το έτος 1950. Τώρα νιώθω αυτό το συναίσθημα, που δεν μπορούσα να καταλάβω μικρός, το συναίσθημα που νιώθουν όλοι εκείνοι που συλλέγουν παλαιά αντικείμενα. Η παλαιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Παλαιά και ανεκτίμητης αξίας έπιπλα και γραφεία. Παλαιά αρχοντικά λουτρά με μαρμάρινες σκαλισμένες επιφάνειες. Σκαλιστοί πίνακες κιμωλίας. Το κράτος προσέχει την υγεία μου, αφού η κιμωλία πέρα από το ότι είναι το πιο σύγχρονο μέσο διδασκαλίας, προστατεύει το αναπνευστικό μου σύστημα και μου δημιουργεί μια τάση ευφορίας εισπνέοντάς την. Άλλοι πληρώνουν αρκετά χρήματα για ναρκωτικά σε μορφή σκόνης κι εγώ την εισπνέω δωρεάν και χωρίς να χρειάζομαι καλαμάκι. Τα δε συγγράμματα; Έχουν κι αυτά την παλαιότητά τους. Τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών, παλαιά κι αυτά. Στο σημείο αυτό πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον εκάστοτε υπουργό οικονομικών που με έχει απαλλάξει από τα τεκμήρια παλαιότητας. Άλλοι συμπολίτες μου πληρώνουν αρκετούς φόρους για τις αντίκες που κατέχουν. Κι εδώ λοιπόν είμαι ευνοημένος.
Ωράριο εργασίας; Το καλύτερο, αφού πέρα του 6ώρου στο σχολείο έχω επίσης το προνόμιο να εργάζομαι κι άλλο ένα 8ωρο στο σπίτι μου. Λυπάμαι κ. υπουργέ, που δεν εργάζομαι και τις υπόλοιπες ώρες, αλλά, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός, χρειάζομαι και λίγο ύπνο.
Έχω αρχίσει κι αισθάνομαι καλύτερα με την ομολογία μου, αλλά ακόμη κάτι με βασανίζει. Κάτι κρύβω μέσα μου. Κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι εγώ ευθύνομαι για το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα μου. Νομίζω πως το βρήκα. Ναι το ομολογώ και πάλι. Είμαι και φοροφυγάς. Ναι κύριε υπουργέ ανήκω κι εγώ στους 3.000 Έλληνες που φοροδιαφεύγουν γιατί δεν κόβω δελτίο παροχής υπηρεσιών για όλες τις υπηρεσίες που προσφέρω στο σχολείο. Γιατί εκτός του διδακτικού έργου, για το οποίο έχω διοριστεί, εκτελώ και χρέη γραμματέα, λογιστή, υδραυλικού, ηλεκτρολόγου, μαραγκού, σιδερά, ελαιοχρωματιστή, κοινωνικού λειτουργού, ιατρού, νοσοκόμου, επιστάτη, φύλακα. Στο σημείο αυτό να δηλώσω ότι είμαι και πολυθεσίτης. Εξάλλου γι’ αυτό και το ελληνικό δημόσιο με πληρώνει πλουσιοπάροχα.
Το κεφάλι μου καθάρισε από τις σκέψεις. Το στομάχι μου ξεφούσκωσε. Αυτό όμως που δε λέει να περάσει είναι το βάρος στο στήθος. Πρέπει να είναι άγχος τελικά. Και πώς να μην έχω άγχος. Τέτοιον υψηλό μισθό πως θα τον επενδύσω; Να αγοράσω αμαρτωλά ομόλογα, να παίξω στο χρηματιστήριο; Να τον καταθέσω σε ελβετική τράπεζα; Να φτιάξω βίλα στην Εκάλη; Να αγοράσω ακίνητα στο Kολωνάκι και στο Ντουμπάι; Τελικά μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες. Πόσο ζηλεύω αυτούς τους 300 συμπολίτες μου, που εργάζονται μέσα σε εκείνο το άθλιο κτήριο στη πλατεία Συντάγματος και πληρώνονται με μισθούς κάτω του ορίου της φτώχιας, που δεν έχουν εισοδήματα να δηλώσουν και δε βασανίζονται με σκέψεις πώς να επενδύσουν τους μισθούς τους όπως εγώ.
Ο προνομιούχος υψηλόμισθος πολυθεσίτης και φοροφυγάς εκπαιδευτικός.
Γ. ΘΗΒΑΙΟΣ 1Ο ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΕΠΑ.Λ. ΚΟΡΙΝΘΟΥ