ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Η Λέσχη ανάγνωσης πραγματοποίησε μια ακόμα συγκέντρωση την Τετάρτη 9 Ιανουαρίου στο 4ο Λύκειο Κορίνθου. Ο συγγραφέας μας αυτή φορά με τον οποίο ασχοληθήκαμε ήταν ο πανεπιστημιακός Παναγιώτης Παπακωνσταντίνου και το βιβλίο του «Εκπαιδευτικό έργο και αξιολόγηση στο σχολείο». Συζητήσαμε πάνω σε μια σειρά ερωτήματα που έχουν σχέση τόσο με την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού όσο και με αυτή του μαθητή. Η λέσχη θα κάνει μια ακόμα συνάντηση με το ίδιο βιβλίο σε εύλογο χρόνο για τον οποίο θα σας ενημερώσουμε εγκαίρως. Καταθέτουμε και τα ερωτήματά μας για να διευρύνουμε τη συζήτηση με όσο το δυνατόν περισσότερους:

Αξιολόγηση εκπαιδευτικών
Τι σημαίνει η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και όχι του εκπαιδευτικού; Έχει κάποια διαφορά στην πράξη;
Ποιος πρέπει να ασκεί την αξιολόγηση; Το κράτος με τα όργανά του, οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, ή οι μαθητές και οι γονείς τους;
Πόσο σαφή μπορεί να είναι τα αντικειμενικά κριτήρια;
Μπορούμε να ξεπεράσουμε τη σχετικότητα, τη συνθετότητα, και την αυθεντικότητα της διδασκαλίας , έτσι ώστε να θέσουμε σταθερά και αντικειμενικά κριτήρια για να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε με τα ίδια κριτήρια όλους τους εκπαιδευτικούς;
Πρέπει η αξιολόγηση να συνδέεται με την εξέλιξη του εκπαιδευτικού στην υπαλληλική ιεραρχία;
Γιατί παραμένουν «εκπαιδευτικά» ακατάρτιστοι όσοι παίρνουν τον τίτλο του καθηγητή στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση;
Η αξιολόγηση έχει σχέση με τον ιδεολογικό ρόλο που καλείται να παίξει το σχολείο στις σύγχρονες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες;
Μήπως η αξιολόγηση είναι ένας ευφημισμός του πειθαναγκασμού, της υπαλληλοποίησης, της συμμόρφωσης ή μήπως είναι το φόβητρο κάθε «τεμπέλη» εκπαιδευτικού του δημοσίου σχολείου;

Αξιολόγηση των μαθητών
Έχει κάποιος από μας εκπαιδευτεί στο πώς να αξιολογεί;
Ποια η διαφορά μεταξύ αξιολόγησης και βαθμολόγησης;
Οι «ίσες ευκαιρίες για μόρφωση» μήπως επιτείνουν την ανισότητα;
Πόσο αντικειμενικοί μπορεί να είμαστε;
Τι αξιολογούμε κάθε φορά, την προσπάθεια , την επίδοση, τη συμμετοχή ή τέλος τη δική μας προδιάθεση;
Μήπως η αξιολόγησή μας συμβάλλει στη διατήρηση του ισχύοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος; Οι «θεατές» της τάξης θα γίνουν και οι «θεατές της ζωής»;
Μήπως πέρα από την εξατομικευμένη διδασκαλία που παραμένει ζητούμενο πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε και για εξατομικευμένη αξιολόγηση;