Κόρινθος, 10-12-2008
Συνάδελφοι,
Εκφράζουμε τη θλίψη και τον αποτροπιασμό μας για τον άδικο χαμό του 15χρονου μαθητή, που θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε μαθητής μας.
Η αγανάκτηση για τη γενικότερη αδυναμία της Πολιτείας, που φαίνεται ανίκανη να δώσει λύσεις σε επίκαιρα ζητήματα ( να διασφαλίσει τις ζωές όλων μας, να προστατέψει τις περιουσίες μας, να εγγυηθεί την ειρήνη και το δίκαιο ) μόνο σε ένα δρόμο οδηγεί : στην αντίδραση, στην αφύπνιση, στον Αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας, των περικοπών, της αποθεμελίωσης του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος, των γενικευμένων ιδιωτικοποιήσεων και της απαξίωσης της δημόσιας παιδείας.
Μάρτυρες ενός σκηνικού έντασης με φόντο την κοινωνική αναταραχή και την οικονομική περιθωριοποίηση βιώνουμε τον καθημερινό ευτελισμό της προσωπικότητάς μας και αισθανόμαστε να διατρανώνεται η κρατική βία…
Για να αντέξουμε - ως εκπαιδευτικοί – τα βλέμματα των μαθητών μας μέσα στη σχολική τάξη και για να πορευτούμε ως πολίτες ελεύθερης και ευνομούμενης χώρας , οφείλουμε να καταγγέλλουμε τη βία και τον αυταρχισμό, να αγωνιζόμαστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες που, μερικές φορές, και στις Δημοκρατίες, είναι ζητούμενα…
Πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα, γιατί τα δύσκολα είναι μπροστά μας, ώστε να μην επαληθευτεί η ρήση του M. L. King: « Eκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά, δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και οι αδικίες των κακών, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών ».
O ΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΛΕΚΚΑΣ ΗΛΙΑΣ ΘΗΒΑΙΟΥ ΒΑΣΙΑ
1 σχόλιο:
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Στις 6-12-2008, ένας μαθητής 16 χρονών δολοφονήθηκε από αστυνομικό ειδικό φρουρό στα Εξάρχεια. Ήταν ένας μαθητής… Θα μπορούσε να είναι μαθητής μας.
Ένας μαθητής που είχε ακούσει στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου «για τους νέους με πάνω κάτω απλωμένη την αφοβιά σα σημαία … για τους νέους που τους έλεγαν αλήτες».
Ένας μαθητής που είχε ακούσει στη γιορτή του Πολυτεχνείου, ότι ο στρατός και η αστυνομία δολοφόνησαν έλληνες πολίτες κι ότι ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν κι ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός.
Ένας μαθητής που θα είχε ακούσει, αν γιορταζόταν στα σχολεία μας η Εθνική Αντίσταση, για άλλους ήρωες που, αφού πολέμησαν τους γερμανούς, το ελληνικό κράτος τους έστειλε στη φυλακή, στις εξορίες, στο εκτελεστικό απόσπασμα και θεωρεί ακόμη το όνομά τους ακατάλληλο για να ονομάσει ένα δρόμο, μια πλατεία, ένα σχολείο… (βλέπε στα καθ’ ημάς το όνομα του Κορίνθιου ήρωα Γεώργιου Σάμιου).
Ήταν ένα παιδί 16 χρονών… Θα μπορούσε να είναι παιδί μας.
Και μη βιαστείτε να πείτε πως «το δικό μας παιδί, ποτέ…».
Υπάρχουν όλοι οι συνδυασμοί παιδιών και γονιών.
Υπάρχουν και σήμερα παιδιά που τους λένε αλήτες.
Η εποχή μας ισχυρίζεται ότι λατρεύει τους νέους. Τους λατρεύει όσο ακολουθούν τα στερεότυπα που η ίδια έχει κατασκευάσει γι αυτούς. Υπάρχουν όμως και οι νέοι που θέλουμε να τους αγνοούμε. Οι νέοι που είναι άνεργοι. Οι νέοι που δουλεύουν χωρίς ασφάλιση. Οι νέοι που, όταν τελειώσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, θα αντιμετωπίσουν τα αγορασμένα «πτυχία» των κολλεγίων.
Αυτοί οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους. Άλλοι με συνθήματα βασισμένα σε στέρεες αναλύσεις και κοσμοθεωρίες, με αιτήματα συλλογικά για ένα καλύτερο αύριο. Άλλοι μόνοι, να παλεύουν με φαντάσματα, να ξεσπούν το αδιέξοδό τους σε κάθε τι που φοράει στολή. Κοινός τους πόθος: ο δρόμος για την ελευθερία.
.
Όταν όμως οι δρόμοι της ελευθερίας κλείνουν με δολοφονίες 16χρονων παιδιών, εμείς οι δάσκαλοι πρέπει να ανησυχούμε.
Ποιο δρόμο δείχνουμε εμείς;
«..Αυτοί που ’ναι ταγμένοι στη ρέγγα και το χαλβά, σ’ αυτά πάντοτε θα ξαναγυρίζουν. Και οι άλλοι στα δεφτέρια τους που δεν έχουν τελειωμό, και οι άλλοι στα κρεβάτια τους τα μαλακά που τα στρώνουν μα δεν τα ορίζουν. Αλλά κάτεχε ότι μονάχα εκείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα’ χει μεθαύριο μερτικό στο δικό του ήλιο».
Αυτό άραγε το διαβάσαμε σε καμιά σχολική γιορτή;
Ας το σκεφθούμε την επόμενη φορά που θα μπούμε στην τάξη και θα αντικρύσουμε τους μαθητές μας - και την κενή θέση του Αλέξη κάπου στο βάθος.
Κόρινθος 9/12/08
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΗΛΙΑ
ΔΙΚΤΥΟ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
Δημοσίευση σχολίου