ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΤΖΑΡΙΔΗ απο ΑΡΗ ΧΑΡΜΠΙΛΑ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΤΖΑΡΙΔΗ

«Οι πεθαμένοι ξέρουν μοναχά τη γλώσσα των λουλουδιών. Γι’ αυτό σω-παίνουν.»
Γ. Σεφέρης.

Η Αντιγόνη μάς έμαθε ότι υπάρχει κάτι πιο σημαντικό κι από τον ίδιο τον σπαραγμό για τους νεκρούς μας: Η διαχείριση της μνήμης τους. Η προστασία της από μικρότητες και σκοπιμότητες του κόσμου τούτου αλλά προπαντός από τη Λήθη. Αφού λοι-πόν οι νεκροί σωπαίνουν, είναι χρέος δικό μας, με βάση τις πρά-ξεις τους, να νοηματοδοτούμε το θάνατό τους.
Από τη δική του πλευρά τίποτε πιο απλό: Άνεργος οικο-δόμος, πατέρας δύο παιδιών αφήνει την τελευταία του πνοή δια-δηλώνοντας, για ψωμί, δουλειά κι ένα μέλλον για τα παιδιά μας, υπερασπιζόμενος το αυτονόητο δικαίωμα των πολλών να αγωνί-ζονται με τον τρόπο που επιλέγουν χωρίς κάποιοι ελάχιστοι -όποιας προέλευσης- να μπορούν να καπελώνουν, να διαστρε-βλώνουν ή και να κηλιδώνουν τον αγώνα τους.
Από τη δική μας πλευρά τίποτα πιο ξεκάθαρο: Περισσό-τεροι στον αγώνα, περισσότεροι στην απεργία, περισσότεροι στους δρόμους, μαζικά, αγωνιστικά, ειρηνικά , ελπίζοντας μέσα από τη σιωπή του θανάτου να δώσουμε νόημα κι αξιοπρέπεια στην δική μας ζωή.

ΚΟΡΙΝΘΟΣ 22/10/11
ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΧΑΡΜΠΙΛΑΣ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ